Koken bij de eerste boeren

Dit weekend vlogen The Hooded Chef en ik terug in de tijd. Zo'n 7000 jaar om precies te zijn :-)
We woonden bij de eerste boeren en kookten er soep in potten van aardewerk.

In Nederland komen de eerste boeren rond 5500 v.Chr aan in Limburg. Terwijl er in het kustgebied nog volop gejaagd wordt, bewerken deze boeren hun akkertjes rond de boerderij en houden zij vee. Van hun grote boerderijen vinden we nu alleen verkleuringen in de grond terug. Hun aardewerken potten zijn versierd met geometrische lijnen en puntjes in de vorm van banden. We noemen ze daarom de mensen van de Lineaire Band Keramiek. Hun soepje is voor ons wat smakeloos (ze hadden nog geen zout!) maar zo'n pruttelpotje bij het vuur is wel supergezellig!

Wil je zelf ook zo'n soepje maken? Neem dat wat rundvlees en trek er een bouillon van. Gooi er  wat bosui bij (was er eigenlijk nog niet maar ze kenden wel een soort daslook en dat lijkt er een beetje op) en wat paddestoelen (neem voor de veiligheid maar lekkere oesterzwammen of kanstanjechampignons), verder misschien wat pastinaak en groene linzen (ook allebei niet helemaal zoals het toen was, maar het komt in de buurt). 

Voor de echte prehistorische smaak doe je er geen zout bij... maar je kunt natuurlijk altijd bedenken dat je broer of neef wat verder gaan wandelen was en toen iemand tegen kwam die aan de kust geweest was.... Hoe dan ook geniet ervan (of geniet van het feit dat JIJ niet bij de eerste boeren hoeft te wonen ;-) ) !

Voor Pampus!

Pampus is een klein forteiland in de voormalige Zuiderzee, vlak voor de ingang van de haven van Amsterdam. Vroeger voeren zeewaardige schepen tot aan dit eiland en brachten dan hun lading over op kleinere bootjes die de spullen naar de haven brachten. Het kon wel even duren voordat de administratieve rompslomp met ganzeveer en inktpot afgehandeld was. Daarom stuurde de stad Amsterdam hoeren en drank naar de zeeschepen in de hoop dat de ongedurige bemanning de stad niet onveilig zou komen maken. Bij het ochtendgloren lagen de zeelui zowel letterlijk als figuurlijk voor Pampus!

Onze reizende tentoonstelling 'Vondsten uit de Vecht' mocht er deze week naar toe.
Het  kwam met bakken uit de lucht en er raasde een windkracht 6 maar met gevaar voor eigen leven hebben we ervoor gezorgd dat de zorgvuldig opgebaggerde vondsten uit de Vecht niet terug in de monding van de rivier zijn beland!

Het verleden in het heden

Herleven, beleven, ervaren... terug in de tijd kunnen we niet. Maar het verleden leeft in ons - of we ons daar nu van bewust zijn of niet. Als ik een tentoonstelling maak, baseer ik me zoveel mogelijk op wetenschappelijke feiten, die ik dan vertaal naar iets waarin de bezoeker zich herkent. Omdat hij denkt "dat lijkt op hoe wij het doen"of juist omdat hij denkt "ik ben blij dat we het nu anders doen!".
De juiste weergave van het verleden is soms best moeilijk te vinden: we weten immers vooral ook heel veel NIET!
Hoe lekker is het dan om gevraagd te worden 'los te gaan' binnen een kunstproject als Red Tape van MANIFEST en mijn grenzen op te zoeken binnen mijzelf en dus - binnen mijn vak van vertaler van het verleden.

Het werden op de 19e eeuw geïnspireerde jurken. Van plastic, glaswerk, en een camouflagenet van het Vlaamse leger. Echt.

De geschiedenis herhaalt zich

Het 'naleven' van het verleden was een van mijn eerste grote liefdes. Logisch dat mijn kinderen daar ook mee besmet moesten worden! Sorry kiddo's ;-)

In het Haps kamp in Apeldoorn (op mijn 15de)

Met Thidder op Archeon (4 weken) Foto Willem Baron

Arthur op Haps (2 jaar) (ja, hij heeft al zijn vingers nog! :-)

In de voetsporen van Howard Carter

Egypte: een symbolischere plaats om dit blog te beginnen is er niet. 
Tijdens onze reis pompte mijn hart m'n archeologenbloed rond als nooit tevoren...ik droomde van Howard Carter die oog in oog met Toetanchamon kwam, van het ontdekken van grafkamers en goudschatten, van romantische diners bij het licht van olielampen in grote opgravingskampementen. Door mijn oogharen zag ik honderden slaven die zwoegden op het bouwen van piramides en  zag ik farao's die de opdracht gaven de piramides te bouwen.
Vanaf mijn eerste herinneringen heb ik archeoloog willen worden. Omdat het lijntje dat heden en verleden verbindt me zo enorm fascineert. Het verleden is voor mij iets om te koesteren - omdat het ons vormt en ons houvast geeft en omdat we nooit genoeg van onze voorouders kunnen leren.